மணிவாசகரின் சம்போகத்திலிருந்து சமாதிக்கு புணர்ச்சிப்பத்து - 02

ஆற்ற கில்லேன் அடியேன் அரசே

அவனி தலத்தைம் புலனாய

சேற்றி லழுந்தாச் சிந்தை செய்து

சிவனெம் பெருமான் என்றேத்தி

ஊற்று மணல் போல் நெக்குநெக்

குள்ளே உருகி ஓலமிட்டுப்

போற்றி நிற்ப தென்றுகொல் லோஎன்

பொல்லா மணியைப் புணர்ந்தே 

இந்தப் பாடலின் கடைசி வரி பொல்லா மணியைப் புணர்ந்தே என்கிறார்!

மணி என்பது ஒளியினை உமிழ்வது, சமாதி அனுபவங்களில் ஒன்று! நான் என்ற ஆணவமழிந்த நிலையில் ஒளியினைக் காணல். 

இப்படி பொல்லா மணியாகிய ஒளி அனுபவத்தைப் புணர வேண்டின் என்ன கீழான பண்புகளை விடவேண்டும் என்பதை மேல் வரிகளில் குறிப்பிடுகிறார். 

அரசே, நானோ இந்த ஐந்து புலன்களும் ஒவ்வொரு திசையில் இழுத்த திசையில் இந்த பூமியில் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறேன்! புலன்கள் வழி எனது மனம் ஓட கடைசியில் சேற்றில் தான் மூழ்கப் போகிறேன் என்று தெரிகிறது. ஆகவே எனது மனம் மணலை எடுத்து ஊற்றினால் எப்படி தாரையாக விழுமோ அதுபோல் ஏகாக்கிரமாக உன்மேல் சிந்தனை கொள்ள வேண்டும் என்று உருகி உருகி போற்றுகிறேன் என்கிறார். 

ஆக சமாதி அனுபவம் வேண்டின் ஐம்புலன்கள் இழுக்கும் இழுவையில் மனதைச் செலுத்தாமல், மனதை மணல் தாரை விழுவது போல் சீராக ஏகாக்கிரப்படுத்தி சிவத்தில் ஒன்ற விழிப்புணர்வான பரசிவ அனுபவம் கிடைக்கும்! 

ஆக இரண்டாவது பாடல் விழிப்புணர்வு அல்லது சிவத்தை புணர்ந்து பெறும் இன்பமாகிய சமாதி வேண்டின் புலன் வழி செல்லாது மனதினை ஏகாக்கிரம் அல்லது தாரணை நிலை அடைய வேண்டும் என்பதை மாணிக்கவாசகர் குறிக்கிறார்.