தமிழகத்தில்
நிலவேம்பு குடி நீர் பற்றிய விவாதாங்கள் வழமையான குழப்ப சூழ் நிலையை உருவாக்குகிறது.
Facebook இல் வரும் வாதப்பிரதிவாதங்களை பார்க்கும்போது “வதந்தியும், மனம்போன போக்கில்
கருத்து தெரிவிக்கும் விதண்டாவாதங்களும், அறிவியல் முறை (Scientific Method) என்றால்
என்ன என்ற புரிதலற்ற அரைகுறை அறிவும், வெள்ளையாக இருப்பவன் பொய் சொல்ல மாட்டான் என்ற
மூடத்தனமும், மக்களின் அறியாமையை காசாக்கும் கயமையும் என்றுதான் எண்ணத்தோன்றுகிறது.
இனி
சித்த – ஆயுள் வேத மருத்துவம் (எவரும் சித்தமருத்துவம் வேறு ஆயுள் மருத்துவம் வேறு
என்று கொடிபிடித்து போராட வரவேண்டாம், இரண்டின் அடிப்படைதத்துவம் ஒன்று, ஆயுள்வேத வட
நாட்டில் வளர்ந்த்து, சித்த மருத்துவம் தென்னாட்டில் வளர்ந்தது) என்பன அறிவியல் தன்மைக்கூடாக
பரிசோதிக்கப்பட்டதா? என்ற வாதப்பிரதி வாதங்கள் நடைபெறுகின்றன.
இந்தக்கேள்விக்கு
பதில் கண்டு பிடிக்க முன்னர் அறிவியல் முறை (Scientific Method) என்றால் என்ன என்பது பற்றி சற்று விரிவாக பார்ப்போம்.
அறிவியல் என்பது மனிதன் புதிய அறிவைப் பெறுவதற்குரிய உத்திகளைக் கொண்ட ஒரு சிந்தனைப்பொறிமுறை.
இந்த வரைவிலக்கணத்தை நன்றாக விளங்கிக்கொள்ள வேண்டும். அறிவியல் என்பது அமெரிக்காகாரன்
சொல்வதோ, WHO சொல்வது மட்டுமல்ல! எந்த ஒரு மனிதனும் இயற்கையை (Nature) அவதானித்து
(Observation) அந்த அவதானங்களை தொகுத்து, கேள்விகளை (Questions) உருவாக்கி, அந்தக்கேள்விகளுக்குரிய
அனுமானப்பதில்களான கருதுகோள்களை (hypothesis) உருவாக்கி பரிசோதிக்ககூடிய எதிர்வுகூறல்களை
(Testable prediction) பரிசோதித்து பின்னர் அதற்கான தரவுகளை தொகுத்து ஆராய்ந்து (Data
analysis) முடிவுகள் பெறப்படுகின்றன. இந்த முடிவுகள் தொடர்ந்தும் அவதானத்துக்கு உட்படுத்தப்பட்டு
ஆராயப்பட்டு மேலும் மேலும் உறுதிப்படுத்தப்படும்போது கோட்பாடுகள் (Theory) உருவாக்கப்படுகிறது.
மேலே கூறிய அத்தனை படிகளுமே அறிவியல் முறை எனப்படுகிறது.
அடுத்தது
அனுமானங்களை உருவாக்குவதற்குரிய அடிப்படை சிந்தனை தர்க்க ரீதியாக சரியாக இருக்க வேண்டும்
என்பது முதல் நிபந்தனை. இந்த அடிப்படையில் சித்த ஆயுள் வேதத்தின் நோய் என்பது தோஷங்களின்
சம நிலை இன்மையால் உடலின் இயக்கத்தில் ஏற்படும் தடைகள் ஆரம்ப நிலையாகவும், இந்த நிலை
நீடிக்கும்போது அது உடலின் அடிப்படை அலகுகளான தாதுக்களை தாக்குவதும் நோய் என வரையறுக்கப்படுகிறது.
நோயின் பிரதான காரணம் மனிதன தனது அகத்தில் உண்டாக்கும் சம நிலை இன்மை, அல்லது புறத்தாக்கத்தால்
ஏற்படும் அகச்சம நிலை இன்மை. இந்த வரைவிலக்கணம் பல ஆயிரம் ஆண்டு பழமையான வரைவிலக்கணம்.
நவீன
மருத்துவம் நோய் என்பது உடலின் சாதாரண நிலை பாதிப்படைவது நோய் எனப்படும் என வரையறுக்கிறது.
இதற்கான காரணங்கள் நுண்கிருமிகள், பாரம்பரியம், எனப்புறக்காரணிகளை கொண்டு வரைவிலக்கணப்படுத்துகிறது.
இரண்டு
வரைவிலக்கணங்களையும் கவனமாக வாசித்தால் இரண்டு முறையும் ஒரே பிரச்சனையை எப்படி அணுகுகிறது
என்பது விளங்கும். சித்த ஆயுர்வேதத்தில் நோயிற்கான ஒரே காரணம் “மனிதன் தனது சம நிலையை
இழத்தல்” ஆகவே காரணம் தெளிவானது ஆகவே விடை எளிதானது. உனக்கு நோய் வந்தால் இழந்த சம
நிலையினை பெறுவதற்கு முயற்சி செய்! இந்த முயற்சிக்கு மருந்துகள் வெளியில் இருந்து தரப்படும்
சுத்திகரிப்பான் மட்டுமே, மற்றவை உடலிற்கு என்று ஒரு பேரறிவு இருக்கிறது, அது மற்றவற்றை
பார்த்துக்கொள்ளும் என்று பதில் தரும்.
ஆனால்
நவீன மருத்துவம் நோயிற்கு உரிய காரணம் நுண்கிருமிகள் என்று வெளியே தேட ஆரம்பிக்கிறது.
உடலுக்கு வெளியே மனிதனின் கட்டுப்பாட்டில் இல்லை. ஆகவே எப்போதும் நோய்க்கு மருந்து
இல்லை. இதனாலேயே நவீன மருத்துவம் மருந்தில்லா நோய்கள் என்ற ஒரு பகுப்பை வைத்திருக்கிறது.
மேலும்
சித்த ஆயுள் வேதத்தின் மூல நூற்கள் பல ஆயிரம் வருடங்களாக இயற்கையை (Nature) அவதானித்து
(Observation) அந்த அவதானங்களை தொகுத்து, கேள்விகளை (Questions) உருவாக்கி, அந்தக்கேள்விகளுக்குரிய
அனுமானப்பதில்களான கருதுகோள்களை (hypothesis) உருவாக்கி பரிசோதிக்ககூடிய எதிர்வுகூறல்களை
(Testable prediction) பரிசோதித்து பின்னர் அதற்கான தரவுகளை தொகுத்து ஆராய்ந்து பெறப்பட்ட
முடிவுகளையே அகத்தியர் வைத்திய காவியம், சரக சம்ஹிதை (சம்ஹிதை என்றால் தொகுப்பு என்று
பொருள்) சுசுருத சமிதை, தேரையர் காப்பியம், குணபாடம் என்பவை. இப்படி அறிவியல் ரீதியாக
தொகுக்கப்பட்ட அறிவைனை இழந்து விட்டு இன்று முட்டாள்களாக எதை நம்புவது என்று தெரியாமல்
குழம்பிக்கொண்டு இருக்கிறோம்.
இப்படி
பாரம்பரியமாக பல்லாயிரம் வருடங்கள் பரிசோதிக்கப்பட்டு உறுதிசெய்யப்பட்ட அறிவு நிச்சயம்
சமூகத்திற்கு பலனளிக்கும். எனினும் சமூகம் சரியான விழுமியம் இல்லாமல் இப்படி இலகுவாக
கிடைக்கும் விஷயத்தையும், மக்களின் மரண பயத்தையும் பணமாக்க முயலும் கயவர்களாலேயே போலிகள்
பெருகி உண்மை நிலையும் நிலைக்க முடியாத தன்மை உருவாகிவிட்ட்து.
இதற்கு
மனிதனின் சிந்தனை முறை மாற்றி அமைக்கப்படவேண்டும். முற்காலத்தில் தனது தேவை எது என்பதை
வரையறுத்து அதற்கு மேல் எதையும் அபகரிக்காத மக்கள் இருந்தார்கள். வைத்தியத்திற்கு தேவையான
மூலிகைகள் சாப நிவர்த்தி செய்து, இயற்கையின் அனுமதியுடன் பறிக்கப்பட்டன். இதனால் சமூகத்தின்
வளம் நீடித்து நிலைத்திருக்கும் தன்மையுடன் இருந்தது. ஆனால் இன்று அனைவரும் அனைத்தையும்
அடையவேண்டும் என்ற மாயையும், மக்களின் அறியாமையும். இன்று புனித தலங்கள் என்று தமது
பேராசைகளை நிறைவேற்றவும், பாவங்களை தொலைக்கிறோம் என்று மலைகளுக்கு செல்லும் பெருந்திரளான
மக்கள் தமது பாவத்தையும் போக்காமல் இயற்கைய அழிக்கும் பாவத்தையே செய்கிறார்கள்.
இறுதியாக
சித்த ஆயுர்வேத மருத்துவத்தில் இருக்கும் மருந்துகள் அனைத்தும் அறிவியல் ரீதியாக சரியானது.
பல ஆயிரம் வருடம் இயற்கையுடன் ஒன்றி வாழ்ந்த சமூகத்தின் கண்டுபிடிப்புகள் இவை. இவற்றை
சரியாக கற்று, தெளிந்து, அனைவருக்கும் பயன்படும் வகையில் பிரயோகிப்பது அனைவரது கடமையும்
கூட. அதேவேளை இந்த எளிமையான ஆனால் உயர்ந்த அறிவை சுய நலமிகள் தமது அதிகார, பொருளாசைக்கு
பயன்டுத்தும்போது அது குழப்பங்களை விளைவிக்கும்.
இந்த
கூற்றை அறிவியல் என்பதன் வரைவிலக்கணம் தெரியாமல் WHO ஏற்றுக்கொண்டுள்ளதா? போன்ற மூடக்கேள்விகளுக்கு
பதில் தந்து நாம் நேரத்தை வீணாக்க விரும்பவில்லை.
