01. சூழலியல் தத்துவம் – Environmental Philosophy

இருபத்தியோராம் நூற்றாண்டின் முதன்மைப் பிரச்சனைகளாக சூழலியல் பிரச்சனைகள் முன்வைக்கப்படுகின்றன. புவியின் வரலாற்றில் மனித இனம் சூழல் மாசுபடலுடன் சண்டையிட வேண்டிய தேவைக்கு தள்ளப்பட்டிருக்கிறது. 65 மில்லியன் வருடங்களுக்கு முன்னர் டைனோசர் இனம் அழிந்த பின்னர் இந்த நூற்றாண்டு உயிர் பல்வகைமை அழிவுகளின் உயர்ந்த காலப்பகுதியாக அறியப்பட்டுள்ளது. வில்சன் என்பார் தனது ஆய்வறிக்கையில் (“Threats to Biodiversity,” Scientific American, 1989) தினசரி 100 உயிர்ப்பல்வகைமை இனங்கள் அழிவுற்றுவருவதாக கணக்கிட்டு அடுத்துவரும் பத்தாண்டுகளின் இந்த விகிதம் இரண்டு அல்லது மூன்று மடங்காகலாம் எனக் கணக்கிட்டுள்ளார். 

இயற்கை வளங்களான நீர், நிலம், காடுகள், வளி என்பன தமது இயல்புத்தன்மையினை இழந்து, மாசடைந்து, குறைந்து வருகிறது. 1804ம் ஆண்டில் ஒரு பில்லியன் சனத்தொகை அடுத்த இரு நூறு ஆண்டுகளில் ஏழுமடங்காகி 2018ம் ஆண்டு மதிப்பீட்டின் படி 7.7 பில்லியன் ஆகியுள்ளது. கணிப்பீட்டின் படி அடுத்த 15 வருடங்களில் இன்னும் ஒரு பில்லியன் அதிகரிக்கும் என மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது. 

சனத்தொகை அதிகரிப்புடன் வளங்கள் குறைவடைதலும், சூழல் மாசடைதலும் அதிகரிக்கப்போகிறது. சனத்தொகை அதிகரிப்பு வளங்களின் தேவையை அதிகரிப்பது என்பதை விட மக்களின் வாழ்க்கைத்தரம் என்று உருவாக்கப்படும் மாயைகள் அதிகமாக உயிர்த்தொகுதியின் வளத்தினை சுரண்டுகிறது. உதாரணமாக இன்றைய ஆடம்பர வாழ்க்கையின் நட்சத்திர ஹோட்டல்களின் நீர் மற்றும் வளங்களின் பயன்பாட்டினால் ஒரு விருந்தினருக்கு தரும் உபசரிப்பிற்கு செலவாகும் வளத்தை சாதாரண வாழ்க்கை வாழும் ஒரு மனிதனது பயன்பாட்டில் நூறு நபர்களுக்கு பயன்படுத்தக்கூடியதான ஆடம்பர வாழ்க்கை முறையை நோக்கி செலுத்தப்பட்டுக்கொண்டு இருக்கிறது. 

அபாயகரமான விஷக்கழிவுகளும், அணு இரசாயனக் கழிவுகளும் அதிகரிக்கின்றது. இவை பல ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு எந்தவித மாற்றமும் இன்றி சூழலைப்பாதிக்கக் கூடியவை. 

வளிமாசடைதலினால் ஏற்படக்கூடிய பச்சைவீட்டு விளைவு வாயுக்களின் அதிகரிப்பால் புவி வெப்பமாதல் அதிகரிப்பதாக விஞ்ஞானிகள் பயமுறுத்துகிறார்கள். 

இந்தப் பிரச்சனைகளின் தீர்விற்காக உலக அரங்கில் அனைத்து நாட்டு அரசுகளும் தீர்வுத்திட்டத்தை தமது அரசியலில் ஒருபாகமாக முன்னெடுத்து வருகின்றன. 

45 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் ரிபப்ளிகன் அமெரிக்க ஜனாதிபதி ரிச்சட் நிக்ஸனினால் சூழல் மாசடைதல் தொடர்பான மூன்று முக்கிய சட்டங்களை அமுல்படுத்தியதிலிருந்து சூழல் மாசடைதல் தொடர்பான சட்ட நெறிமுறைகள் உலக அரங்கில் முன்னெடுக்கப்பட்டுத் தொடங்கியது. 

இன்றைய காலகட்டத்தின் சூழல் மாசடைதலுக்கு காரணமானவர்களை பொல்லாதவர்களாக கற்பிக்கும் மனம் இதன் பாதகங்களை அறிந்தபின்னர் அனைவருக்கும் ஏற்படுகிறது. ஆனால் உண்மையில் கடந்தகாலத்தில் எடுக்கப்பட்ட முடிவுகள் அவர்களளவில் நன்மையானதாக அவர்களது அறிவின் எல்லைக்குள் நம்பியே எடுத்திருக்கிறார்கள். 

சென்ற நூற்றாண்டில் சடுதியான சனத்தொகைப்பெருக்கம் மனிதகுலத்தை உணவு, நீர், மின்சாரம், நோய்த்தாக்கத்திலிருந்து விடுபட்டு நீண்டகாலம் வாழுதல் போன்றவற்றின் தேவையை மட்டும் அடிப்படையாக வைத்துகொண்டு அபிவிருத்திக்கொள்கைகளையும், அறிவியலையும் முன்னெடுக்கத்தொடங்கியது. எனினும் சூழலியலில் சிக்கற்தன்மையினையும் விளைவுகளையும் அறிந்திருக்கவில்லை என்பதே உண்மை. இன்னொரு முறையாகச் சொன்னால் ஒரு முடிவு எடுக்கமுன்னர் அதன் சாதக பாதகங்களை ஆராய்ந்து அதன் விளைவுகள் எப்படி இருக்கும் என்பதை கணக்கிடக்கூடிய தீர்மானிக்கும் பொறிமுறை இருக்கவில்லை. 

இங்கு தான் சூழலியலிற்கு ஒரு தத்துவ அடிப்படை இருக்க வேண்டிய தேவை உண்டாகிறது. மனிதன் தனக்கு நன்மை தரும் என்று தீர்மானிக்கும் அனைத்தும் இயற்கையால் நன்மையான விளைவாக தரப்படுமா? அதன் பாதகங்கள் என்ன? குறுகியகாலத்தில் நன்மை எனக்கருதப்படுவது நீண்டகாலத்தில் தீமையாகலாமா? இப்படி ஒரு சுய உணர்வுடன் நிதானமாக சிந்தித்து தீர்மானிக்கும் தன்மையைத் தரும் ஒரு தத்துவ அடிப்படையினை அனைத்து முடிவுகளும் கொண்டிருக்க வேண்டிய தேவையிருக்கிறது. 

தொடரும்….