தலைப்பு இல்லை

இன்றைய மின்வழி கற்கை, நிகர் நிலைக் கற்கை என்பவை சிறக்க ஸ்ரீ அரவிந்தரின் கீழ்வரும் கருத்து முக்கியத்துவம் பெறுகிறது!

மாணவன் ஒரு குறித்த ஆசிரியர் குறித்த பாடத்தில் சர்வ வல்லமையுள்ள கடவுள் போல் எண்ணத் தொடங்கி அவரிடம் நேரே வகுப்பிற்குச் செல்லாவிட்டால் தான் பாடம் சித்தியடைய முடியாது என்று எண்ணத் தொடங்குகிறான்! ஆனால் கற்றலில் தனக்கிருக்கும் பொறுப்பு எது என்று தெளிவுற்ற மாணவனது கற்கை வெளிக் காரணிகளால் குழப்பமுறுவதில்லை! 

சுருக்கமாக இந்தியத் தத்துவவியலில் ஆசிரியர் என்ற ஆளுமையின் வரைவிலக்கணத்தை ஸ்ரீ அரவிந்தர் ஒழுங்குபடுத்தித் தந்துள்ளார்! 

"கற்பித்தலின் முதல் தத்துவம் உண்மையான கற்பித்தலில் எதையும் கற்பிக்க முடியாது என்பதைப் (ஆசிரியரும் மாணவரும்) புரிந்துகொள்வது! ஆசிரியர் என்பவர் அறிவுரையாளரோ, பணியாளரோ அல்ல! அவர் உதவியாளர் அல்லது வழிகாட்டி ஆவார்! அவருடைய வேலை அறிவைப் பெறுவதற்கான வழியைப் பரிந்துரைப்பதே, எதையும் புகுத்துவது அல்ல! உண்மையில் மாணவனின் மனதைப் பயிற்றுவிப்பது அல்ல ஆசிரியனின் வேலை; அவர் செய்யக் கூடியது அவனது (மனம் புத்தி முதலான) கருவிகளை எப்படி செம்மைப்படுத்தி அறிவினைப் பெறுவது என்ற வழியைக் காட்டுவதுடன், மாணவனை உற்சாகப்படுத்தி அந்தப் பயணத்தில் உதவி செய்வது! ஆசிரியர் அறிவை புகுத்துவதில்லை, எப்படி அறிவைப் பெறுவது என்ற வழியைக் காட்டுவதே ஆசிரியரின் வழி! ஏனெனில் அறிவு வெளியிலிருந்து பெறப்படுவதில்லை! ஆசிரியர் மாணவனுடைய ஆழத்தில் புதைந்து கிடக்கும் அறிவினை மேலெழுந்து வரச் செய்வது எப்படி என்பதைப் பற்றியதே கற்பித்தல்! 

- ஸ்ரீ அரவிந்தர் - 

மேற்குறித்த புரிதலை மாணவர்களுக்கு ஏற்படுத்தும் போது இப்போதுள்ள மின்வழிக் கற்கை பெரியளவில் கல்விப் புரட்சியை ஏற்படுத்தும் என்பது எனது நம்பிக்கை!