விஸ்வ மித்ர சிந்தனை

எமது மனதில் தாழ்மனம் என்ற ஒரு பகுதி இருக்கிறது; இந்த மனம் எப்போதும் கேள்வி கேட்கும்; தர்க்கத்துடன் அணுகும்; தன்னை அங்கீகரித்தால் மகிழும்; புறக்கணித்தால் துன்பமடையும்; க்லேசமடையும்; சமூக அங்கீகாரத்தை வேண்டி நிற்கும்; இதை திருப்திப்படுத்தாவிட்டால் எப்போதும் எம்மைக் கீழே இழுக்கும். 

இந்த மனதினைத் திருப்திப்படுத்துவதற்காகவே எமது வாழ்க்கையில் நாம் நல்ல நிலை அடைகிறோம் என்று கற்பித்துக் கொண்டு ஓடிக் கொண்டிருக்கும்; பதவி, பட்டம், புகழ், விருதுகள், மக்களின் நன்மதிப்பு என்ற தவிப்பு எல்லாம்! 

இதை ஒருவன் அடையாமல் அதற்கு மேல் உள்ள உயர் மனதை அடைய முடியாது. ஒருவன் தனது பதவி, பட்டம், புகழ் என்பவற்றை அடைந்த பிறகு அதில் தான் எப்போதும் நிலைத்திருக்க வேண்டும் என்ற பேராசையோ, அதற்குப் பிறகு மீண்டும் மீண்டும் அதைத் தேடி அலைவதோ கூடாது! 

அந்த மயக்கங்களில் இருந்து வெளியே வந்து தனது, கல்வி, தகுதி, அதிகாரம், பணம் இவற்றைக் கொண்டு மற்றவர்கள் உயரப்பாடு பட வேண்டும். 

பேராசிரியர் ஆன ஒருவர் தனது வாழ் நாளில் இன்னும் 100 பேராசிரியர்களை உருவாக்க சங்கல்பம் பூண வேண்டும்; அதைவிட்டு விட்டு தனக்கு இன்னும் என்ன விருது கிடைக்கும், பரிசு கிடைக்கும் என்று நினைத்தால் ஒரு சுய நலமியாக தன்னை வளர்க்கிறேன் என்று வாழ்க்கையை அர்த்தமற்றதாக்குகிறார் என்பதே அர்த்தம்! 

அனேகமாக பெருமையை, புகழைத் தேடி ஓடுபவர்களுக்கு நுணுக்கமான ஒரு சுய நலம் உள்ளது; அது தன்னைப் போல் இன்னொருவனும் வந்து விட்டால் தனது மதிப்புக் குறைந்து விடும் என்ற அசூயை. 

இந்த அசூயையால் தமது மாணவர்களையோ, சக தோழர்களையோ தட்டிக் கொடுக்க மாட்டார்கள்! 

ஆகவே தமது வாழ்க்கையில் ஒரு நிலையடைந்தவர்கள் மீண்டும் புகழ், பணம், பெருமைகளை நோக்கி ஓடுவதை விட்டு விட்டு மற்றவர்களும் தாமடைந்த உயர்வு அடைய வேண்டும் என்ற எண்ணம் உருவாக வேண்டும்! 

இதுவே விஸ்வ மித்ர சிந்தனை - உலகிற்கு நண்பனான மனப் போக்கு! 

கௌசிகன் என்ற மன்னன் தனது தபோபலம் முழுவதையும் தன் மக்கள் உயரவே பாடுபட்டு விஸ்வ மித்ரர் ஆனார். 

இந்தச் சிந்தனையே ஒரு சமூகம் முன்னேறுவதற்கான அடிப்படைத் தகுதி!