தலைப்பு இல்லை

யாழ் பல்கலைக்கழக மருத்துவ பீட மாணவன் ஒருவர் தற்கொலை செய்துள்ளார். தற்கொலைக்கான காரணம் பலவாறாக ஊகிக்கப்படுகிறது. 

என்னைப்பொறுத்த வரையில் நாம் உள்ளுணர்வு அற்ற சமூகமாகவும், மற்றவர்கள் உணர்வைப் புரிந்து கொள்ள முடியாத இறுக்க மனம் படைத்தவர்களாக்கும் கல்வி முறையும், சமூகக் கட்டமைப்பும் இருக்கிறது என்பது தான் காரணமாக இருக்கிறது. 

சிறுவயதிலிருந்து எதையாவது சாதிக்க வேண்டும் என்று மனதை நெருக்கும் பெற்றோர்களும், சமூகமும் எப்படிச் சாதிப்பது என்ற வழியைச் சொல்லிக் கொடுப்பதில்லை! அப்படிச் சாதிக்க முடியாவிட்டல் அதைப் படிப்பினையாக எடுப்பது எப்படி என்பதைச் சொல்லித் தருவதில்லை! 

மனம் என்ன? மனதிற்கும் உடலுக்கும் ஓய்வு தரவேண்டிய அவசியம் என்ன? பரீட்சையிலோ வாழ்க்கையிலோ சித்தியடையாவிட்டால் அதற்கு காரணம் என்ன என்று சிந்திக்கும் படி மனதைப் பழக்காமல் உணர்ச்சிவசப்படவும், கவலைப்படவும், பயப்படவும், எம்மை நாமே தாழ்வாக எண்ணவும் நாம் எம்மையும், குழந்தைகளையும் பழக்குகிறோம். 

கல்வி என்பதை வகுப்பறையும், பரீட்ச்சைத் தாள்களும், பெறுபேறுகளும் என்று கடிவாளம் கட்டிய குதிரைகளாக மாணவர்களை ஆக்கிவிட்டு படிக்க வரும் பல்கலைக்கழகத்தில் பகிடிவதை, விரிவுரையாளருக்கு வால் பிடித்தால் தான் நல்ல பெறுபேறு, அங்கும் யார் முதல் என்ற போட்டி இப்படித் தான் எமது பல்கலைக்கழகங்கள் இருக்கின்றன. விரிவுரையாளரிடம் கேள்வி கேட்டால் அவரை அவமதிப்பு செய்துவிட்டதாக பழிவாங்கல் படலம் இப்படி எல்லாம் சமூக ஒழுக்கங்களைக் கற்பிக்கும் கூடங்களாகத் தான் பல்கலைக்கழகங்கள் இருக்கின்றன. 

மாணவனின் உளத்தை வளர்க்காத கல்வியால் என்ன பயன்?