இயற்கையும் மனிதனும் ஒத்திசைவும்

மேற்கத்தேய அணுகுமுறை Vs பாரதீய அணுகுமுறை

நேற்றைய பதிவில் உலகின் இரு புராதன மெய்யியல் கலாச்சாரம் வாழ்க்கையை உலகை எப்படிப் பார்க்கிறது என்ற தாகூரின் விளக்கத்தைப் பார்த்தோம். 

கிரேக்கம் சுவர்களுக்குள் அடைபட்ட பிளவுபட்ட பார்வையின் மூலம் அறிவைச் சேகரிக்க முனைந்தது. 

பாரதம் ஆரண்யம் எனும் இயற்கையோடு ஒன்றி வாழும் தானும் இயற்கையும் ஒன்றுடன் ஒன்றுபட்ட கூறுகள் என்ற அனுபவ அறிவினைப் பெறமுயன்றது. 

பாரதத்தின் புராதன ரிஷிகள் சித்தர்களின் மரபு மனிதனது ஆன்மாவையும் இயற்கையின் ஆன்மாவையும் எப்படி இணைத்து ஒத்திசைவாக வாழ்வது என்பதே! இந்த great harmony இனை உருவாக்கக் கூடியவற்றை கற்பதே இங்கு கலைகள் எனப்பட்டது. 

01.சங்கீதக்கலையை எடுத்தால் அது ஒலியின் ஒத்திசைவு

02.நாடகக் கலையை எடுத்தால் அது உடல் அசைவின் ஒத்திசைவு

03.கவிதைக் கலையை எடுத்தால் அது சொற்களின் மொழியின் ஒத்திசைவு

04.ஜோதிடக் கலையை எடுத்தால் அது பரபஞ்ச சக்திகளதும் பூமியினதும், பூமியில் வாழும் மனிதர்களினதும் ஒத்திசைவு

இப்படி ஆயகலைகள் 64 என்று சொல்லப்படும் அனைத்தும் இந்த great harmony இனை உருவாக்குவதன் நோக்கமாக இருந்தது. 

பிற்காலத்தில் இந்த ஆரண்யங்கள் விவசாய பூமியாகி அரசர்களால் இராசதானியாக்கப்பட்டாலும் பல்வேறு புறவயமான வளங்கள், செல்வங்களை நோக்கிச் சென்றாலும் அரசனாக இருந்தாலும் அனைவருடைய நோக்கமும் எளிமையான வாழ்க்கையும் தன்னுணர்வு பெறத் தவம் புரிதலுமாகவே இருந்துள்ளது. ஆரண்யங்களில் சென்று இயற்கை தரும் அந்த அகத்தூண்டலைப் பெற்று அங்கிருந்து தபஸினைச் செய்து வரும் உந்தல் அனைவரிலும் இருந்துள்ளது. 

ஆனால் மேற்கத்தேயச் சிந்தனை இயற்கையை எப்படிக் கட்டுப்படுத்துவது என்ற பெருமையை உடையது. பனியாலும், கால நிலையாலும் பாதிக்கப்படும் அடக்குமுறைச் சூழலில் வாழும் மனிதர்கள் எப்படியாவது அதை வென்றுவிட வேண்டும் என்ற மனமே உருவாகிறது. நாம் ஒரு விரோதமான உலகில் வாழ்வது போலவும், விருப்பமில்லாத மற்றும் அந்நியமான விஷயங்களிலிருந்து நாம் விரும்பும் அனைத்தையும் பறிக்க வேண்டும் என்றும் இந்த சுவர் மன நிலை உருவாகிறது. 

நகர வாழ்க்கையில் மனிதன் இயற்கையாகவே தன் மனப் பார்வையின் செறிவூட்டப்பட்ட தனது அக ஒளியை அவனது சொந்த வாழ்க்கை மற்றும் படைப்புகளின் மீது தனது சொந்த முன்னேற்றம் கருதிச் செலுத்துகிறான். மேலும் இது அவனுக்கும் பிரபஞ்ச இயற்கைக்கும் இடையில் ஒரு செயற்கையான விலகலை உருவாக்குகிறது.

ஆனால் பாரதத்தில் இந்த அணுகுமுறை வித்தியாசமாக இருந்தது; இது உலகையும் மனிதனையும் ஒரே சத்தியமாகக் கண்டது; இதனால் பாரதத்தின் ஞானம் என்பது புறவயமான இயற்கையை வெல்வதாக இல்லாமல் இயற்கையுடன் எப்படி மனிதன் தனக்கு ஒரு ஒத்திசைவை ஏற்படுத்திக்கொள்ளலாம் என்பது பற்றிய ஆராய்ச்சியாகவே இருந்தது. 

இந்தப் பகுதியில் தாகூர் மனிதனும் இயற்கையும் ஒன்றுடன் ஒத்திசைவதற்கான முயற்சியே பாரதீய ஞானம் என்பதையும், மேற்குமெய்யியல் இயற்கையை வென்று அடக்குவதையும், போரிடுவதையும் அடிப்படையாகக் கொண்டது என்பதையும் விளக்குகிறார்.

தாகூரின் சாதனா - வாழ்வினை உணர்ந்தறிதலை பற்றிய ஸ்ரீ ஸக்தி சுமனனின் உரை தொடரும்.........