மண்புழுவும் மண்ணுக்கு உயிருட்டலும்

மண்புழுவிற்கும் எமக்குமான கலாச்சாரத் தொடர்பு பல நூற்றாண்டுக்கானது. 

திருவாசகத்தில் மாணிக்க வாசகர் "எறும்பிடை நாங்கூழெனப்புலனா லரிப்புண்டு" என்கிறார். 

தமிழ்த்தாய் வாழ்த்துப்பாடிய மீனாட்சி சுந்தரம்பிள்ளை அவர்கள் மண்புழுவின் பெருமையை இப்படிக்கூறுகிறார். 

"ஓகோ நாங்கூழ்ப் புழுவே யுன்பாடு

ஓவாப் பாடே உணர்வேன்! உணர்வேன்

உழைப்போ ருழைபி ழுலுவோர் தொழின்மிகும்

உழுவோர்க் கெல்லாம் விழுமிய வேந்து நீ

எம்மண்ணாயினும் நன் மண்ணாக்குபவை

விடுத்தனை யிதற்கா, எடுத்தவுன் யாக்கை

உழுதுழுது உண்டு மண் மெழுகினும் நேரிய

விழுமிய சேறாய் வேதித் துருட்டி

வெளிக்கொணர்ந்தும் புகழ் வேண்டார் போல்.

என்கிறார்! மண்புழு என்றே எங்கள் முன்னோர் சொல்லவில்லை, நாங்கூழ்ப் புழு என்றார்கள். நன்கு உழும் புழு என்பதன் மருவலாகத் தான் இது இருக்க வேண்டும்! 

இது மண்ணை உழுதால் உழுவோர்க்கு தொழில் மிகும், பெருகும் என்கிறார் பாடலில்! உழுவோருக்கு எல்லாம் அரசனாக அவர்களின் உழுதலையெல்லாம் பயன் பெறச் செய்யும் அரசன் நாங்கூழ்ப் புழு! 

எந்த மண்ணிலும் இந்த மண்புழு இருந்தாலும் அந்த மண்ணை நல்ல மண்ணாக்கும் ஆற்றல் உள்ளவை! 

இந்தப் பாடலில் கடைசி வரிகளில் எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு மண்ணைப் பண்படுத்தி உழைத்தாலும் அதன் உழைப்பு கண்களிற்குத் தெரிவதில்லை! அதனால் மண்புழுவிற்கு எந்தப் புகழும் கிடைப்பதில்லை!

இன்று விவசாயம் மண்புழுவை மறந்ததால் மண் இறந்து விட்டது! மண் இறந்தால் பயிர் விளையாது!

மண்ணிற்கு உயிர் கிடைப்பது என்பது அதில் மண்புழு இருப்பது! மண்புழு இருக்கும் மண் நலமான மண்! வளமான மண் என்று இன்று நவீன விவசாயம் சொல்வது மணிச் சத்து, சாம்பல் சத்து, தழைச் சத்து எல்லாம் இருந்தால் தாவரம் வளர்ந்து விடும் என்று போதிக்கிறது. தாவரம் வளர்ந்தாலும் நலமாக இருக்குமா என்றால் இல்லை! நோயுள்ள சொத்தைத் தாவரமாக மருந்து குடிக்கும் நோயாளி போல் நஞ்சான பூச்சிமருந்து அடித்துக் காப்பாற்ற வேண்டிய தாவரமாகவே இருக்கும்! 

நலமான நஞ்சில்லாத விவசாயம் வளர வேண்டுமென்றால் மண்ணில் மண்புழு சுதந்திரமாக உழுது வாழ வேண்டும்!